De borstspier van de slak
ECOMUSEUM VAN HET PAYS DES COLLINES
De borstspier van de slak
Voorgesteld door: Emelie Botteldoorn, animatrice-coördinatrice
1ste helft van de 20ste eeuw
Tot voor kort werden heel wat ziektes en wonden in de eerste plaats behandeld met behulp van geneeskrachtige planten en andere geneesmiddelen uit de natuur. Er waren natuurlijk al dokters en apothekers actief - en er waren zelfs dierenartsen die “artis” werden genoemd - maar zij werden vaak niet thuis uitgenodigd... Elke huismoeder had namelijk haar eigen recepten - bepaalde vrouwen stonden erom bekend dat ze een uitgebreide kennis hadden en werden regelmatig geraadpleegd in de zoektocht naar een remedie voor allerhande kwaaltjes (en we hebben het hier zeker niet over hekserij, hoewel sommige sceptici moeilijk onderscheid konden maken). Enkele van deze remedies zouden tegenwoordig ondenkbaar zijn (maar is dat wel zo? Ik raad u aan om enkele samenstellingen van moderne geneesmiddelen, die momenteel worden verkocht in de apotheek, te bekijken, voordat u zich hierover uitspreekt!). Eén van de belangrijkste ingrediënten uit het verleden is de borstspier van de slak. Hoewel de moderne geneesmiddelen voornamelijk worden verkocht in de apotheek, zijn vele recepten gebaseerd op eeuwenoude familierecepten.
Een populair geneesmiddel is, bijvoorbeeld, slakkensiroop. Dit werd gemaakt van grote oranje naaktslakken (opgelet, enkel de oranje slakken), kandijsuiker en wortelen. Een echte delicatesse! Om toegang te krijgen tot de fles die zorgvuldig werd opgeborgen in de medicijnkast bovenaan de muur, wedijverden de kinderen graag met elkaar. Ze probeerden zoveel mogelijk originele smoesjes te bedenken, zodat ze een slokje van de fles konden nemen: ze gingen zonder enige reden hoesten, om vervolgens de lepel snel door te geven aan de andere kinderen van het gezin, die van de gelegenheid gebruik maakten om achter de rug van hun ouders op meubels te klimmen, zodat ze nog een slokje konden nemen. André herinnert zich nog dat dokter Donkerwolke uit Wodecq (begin 19de eeuw) de mensen met een longaandoening (de zogenaamde “tuberculosepatiënten”) het advies gaf om rode naaktslakken te eten. En bij de Larions (lokale benaming voor naaktslakken), overleefden enkel de zonen die door de weiden liep met zijn vork op zoek naar deze “geneeskrachtige” slakken... Zonder hier verder op in te gaan: boven elke stoof stond een oude kookpot waarin een groot aantal kruiden met naaktslakken de hele winter lang werden geweekt. Zeg alstublieft niet dat ik u heb aangeraden om naaktslakken te eten of mijn mengsel te proeven... Op eigen risico!
Meer informatie over het Ecomuseum van het Pays des Collines.
